Ένα ιδιοφυές βιβλίο! Σκοτεινό και αποκαλυπτικό ταυτόχρονα. H συγγραφέας μέσα από παιχνίδια του μυαλού καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη όχι μόνο να κατανοήσει και ίσως να συμπαθήσει τον ήρωα, ή μάλλον αντιήρωα, αλλά επιτυγχάνει να τον κάνει να ταυτιστεί με τον Τομ.
Μέσα από τις απλές αλλά χαρακτηριστικες περιγραφές των επιμέρους ηρώων που πλαισιώνουν τον κεντιρκό χαρακτήρα, ο συγγραφέας μεταδίδει απόλυτα τα συναισθήματα του κεντρικού χαρακτήρα για αυτούς στον αναγνώστη. Καθώς παρακολουθούμε την πρώτη επαφή του Τομ με την Marge, ήδη γεννιούνται τα πρώτα συναισθήματα αποστροφής προς το πρόσωπό της, χωρίς καν να έχουν εκτυλιχθεί οι τόσο έντονες σκηνές, ή μάλλον σκέψεις, μίσους που θα ακολουθήσουν. Όσο το μυθιστόρημα προχράει ο καθένας μπορεί να πιάσει τον εαυτό του να απεχθάνεται τη Marge και ίσως να επιθυμέι να μην εμφανιστεί στις επόμενες σελίδες!
***** Spoiler Alert******
Καθώς η πλοκή περιπλέκεται όλο και περισσότερο και όσο οι σελίδες του βιβλίου αρχίζουν να λιγοστεύουν, η ένταση κορυφώνεται κατακόρυφα. Από τη στιγμή που ο Τομ αποφασίζει να υιοθετήσει την ταυτότητα του Dickie υπάρχει μια διάχυτη αγωνία που ακολουθεί τον αναγνώστη μέχρι να φτάσει στην τελευταία λέξη του βιβλίου. Η σταθερή διερώτηση του ίδου του πρωταγωνιστή αλλά και του αναγνώστη εάν αυτή θα είναι η τελευταία του μέρα ως Dickie, αργότερα ως Τομ και παράλληλα ως ελεύθερου Ευρωπαίου κοσμοπολίτη και όποιου άλλου υπεροπτικού χαρακτηρισμού έχει προσάψει ό ίδιος ο Τομ στον εαυτό του μας κυνηγάει σε όλο το δεύτερο μισό του διηγήματος, μας κρατάει στην άκρη του καθίσματός μας και αισθανόμαστε σαν να βρισκόμαστε μόνιμα στην άκρη του γκρεμού χωρίς να παίρνουμε ανάσα, δηλαδή μοιραζόμαστε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με τον πρωταγωνιστή.
Μέσω του παραπάνω τεχνάσματος πιστεύω πως ο συγγραφέας καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη να κατανοήσει να ταυτιστεί με ένα χαρακτήρα ο οποίος δεν αποθαρρύνεται μπροστά στην προοπτική μιας (ή και δεύτερης και τρίτης) δολοφονίας για να καταφέρει να επιπλεύσει στην καινούργια του ζωή. Το να μπορέσει ο συγγραφέας να τοποθετήσει τον αναγνώστη στη θέση ενός αδίστακτου ανθρώπου, ενός δολοφόνου και καταχραστή, το να καταφέρει να τον κάνει να τον συμπαθήσει και να ψάχνει και ο ίδιος διόδους διαφυγής για τον πρωταγωνιστή από τον ιστό αράχνης που ο ίδιος έγνεψε γύρω του, είναι αξιοσημείωτο.
Καλή ανάγνωση!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου